Doug Leveyยะ ผู้อำนวยการโครงการวิจัยระบบนิเวศระยาวของมูลนิธิวิทยาศาสตร์แห่งชาติกล่าวว่า "ธรรมชาติอยู่รอบๆ ตัวเรา รวมถึงตัวเมืองบัลติมอร์ด้วย" "ในกรณีนี้ ภูมิทัศน์ของเมืองเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยที่ดีเยี่ยมสำหรับยุงและหนูที่เป็นพาหะนำโรค อาหารหลัก ของยุง การทำความเข้าใจลักษณะที่อยู่อาศัยและพฤติกรรมการกัดของยุงสามารถช่วยป้องกันเราจากโรคได้" ยุงสายพันธุ์ท้องถิ่นส่วนใหญ่ไม่แข็งแรง พวกมันบินได้ไม่ดีในพื้นที่แห้งและอบอุ่น และไม่น่าจะบินเหนือห้องแถว การศึกษานี้ตั้งสมมติฐานว่ายุงอาศัยอยู่บนบล็อกที่พวกมันเกิด ในบริเวณที่ปลอดภัยในที่เย็น ชื้น และมีพืชพันธุ์ที่พวกมันฟักเป็นตัว ตั้งแต่เดือนพฤษภาคมถึงพฤศจิกายนในปี 2558 และ 2559 มีการเก็บยุงที่จุดสองแห่งในแต่ละบล็อกโฟกัสโดยใช้กับดักที่มีเหยื่อล่อ โดยรวมแล้ว ยุงตัวเมียที่โตเต็มวัยจำนวน 20,551 ตัวถูกจับและจำแนกได้ ส่วนใหญ่ (73.1%) เป็นยุงลายเสือเอเชียที่รุกราน ( Aedes albopictus ) แต่ตัวอย่างยังรวมถึง พาหะนำโรค Culex ของไวรัสเวสต์ไนล์ (24.1%) และAedes j. ญี่ปุ่น (2.4%) แยกดีเอ็นเอออกจากยุงที่กินเข้าไปเพื่อระบุแหล่งที่มาของอาหารมื้อสุดท้าย โฮสต์สปีชีส์รวมถึงสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลายชนิด (รวมถึงมนุษย์) และสัตว์ปีก หนูสีน้ำตาลที่รุกรานประกอบด้วย 71.7% ของAe ทั้งหมด อาหารจากเลือด ของ albopictusและเป็นเจ้าภาพที่พบมากเป็นอันดับสองใน ตัวอย่าง Culexรองจากนก มนุษย์และแมวต่างก็สร้างอาหารจากเลือดยุงลายถึง 13.3% ในขณะที่กวางและสุนัขถูกยุงทุกชนิดกัดไม่บ่อยนัก ยุงมีชุกชุมมากที่สุดในพื้นที่ที่มีรายได้น้อยและพบน้อยที่สุดในพื้นที่ที่มีรายได้สูง ในขณะที่จำนวนรวมของการถูกกัดโดยมนุษย์สูงที่สุดในพื้นที่ที่มีรายได้ต่ำ สัดส่วนของยุงที่กินคน (50% โดยAe. albopictus ) นั้นสูงที่สุดในกลุ่มรายได้ที่สูงกว่าค่ามัธยฐาน นี่เป็นสาเหตุส่วนใหญ่มาจากพฤติกรรมของมนุษย์