แนวทางใหม่ได้รับการพัฒนาโดยเฉพาะในเยอรมนี ครั้งแรกโดยJohann Gottfried Herderและต่อมาโดยนักปรัชญา เช่นKierkegaardและNietzsche. สิ่งนี้มองว่าวัฒนธรรมเป็นสิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติ ไม่ได้ถูกกำหนดโดย "จิตสำนึก เหตุผล การกระทำโดยเจตนา" แต่เป็น "จิตวิญญาณพื้นบ้าน" ที่มีเหตุผลล่วงหน้า ในทางตรงข้าม อารยธรรมแม้ว่าจะมีเหตุผลมากกว่าและประสบความสำเร็จในความก้าวหน้าทางวัตถุมากกว่า แต่เป็นสิ่งที่ผิดธรรมชาติและนำไปสู่ ​​"ความชั่วร้ายของชีวิตทางสังคม" เช่น เล่ห์เหลี่ยม ความหน้าซื่อใจคด ความอิจฉาริษยา และความโลภ ในสงครามโลกครั้งที่สองลีโอ สเตราส์ซึ่งหนีออกจากเยอรมนีได้โต้เถียงในนิวยอร์กว่าความคิดเห็นเกี่ยวกับอารยธรรมนี้อยู่เบื้องหลังลัทธินาซีและลัทธิทหาร เยอรมัน และลัทธิทำลายล้าง  นักสังคมศาสตร์เช่นV. Gordon Childeได้ตั้งชื่อลักษณะต่างๆ ที่ทำให้ อารยธรรม แตกต่างจากสังคมประเภทอื่นๆ อารยธรรมถูกแยกแยะโดยวิธีการดำรงชีวิต ประเภทของการดำรงชีวิตรูปแบบการตั้งถิ่นฐานรูปแบบของรัฐบาลการแบ่งชั้นทางสังคมระบบเศรษฐกิจการอ่านออกเขียนได้และลักษณะทางวัฒนธรรมอื่นๆ Andrew Nikiforukให้เหตุผลว่า "อารยธรรมต้องอาศัยกล้ามเนื้อมัดของมนุษย์ มันใช้พลังงานของทาสในการปลูกพืช สวมชุดจักรพรรดิ และสร้างเมือง" และถือว่าทาสเป็นลักษณะทั่วไปของอารยธรรมก่อนสมัยใหม่