วิธีการสังเคราะห์อินโดลทดแทนที่เก่าแก่และน่าเชื่อถือที่สุดวิธีหนึ่งคือการสังเคราะห์อินโดลของฟิสเชอร์ ซึ่งพัฒนาขึ้น ในปี พ.ศ. 2426 โดยเอมิล ฟิสเชอร์ แม้ว่าการสังเคราะห์อินโดลเองจะเป็นปัญหาโดยใช้การสังเคราะห์อินโดลของ Fischer แต่ก็มักจะใช้เพื่อสร้างอินโดลขึ้นมาแทนที่ในตำแหน่ง 2 และ/หรือ 3 ตำแหน่ง อย่างไรก็ตาม อินโดลยังคงสามารถสังเคราะห์ได้ โดยใช้การสังเคราะห์อินโดลของ Fischer โดยทำปฏิกิริยาฟีนิลไฮดราซีนกับกรดไพรูวิกตามด้วยดีคาร์บอกซิเลชันของกรดอินโดล-2-คาร์บอกซิลิกที่เกิดขึ้น สิ่งนี้ยังประสบความสำเร็จในการสังเคราะห์แบบหม้อเดียวโดยใช้การฉายรังสีไมโครเวฟ สารอินโดล ไม่ใช่สารพื้นฐาน ซึ่งแตกต่างจาก เอมีนส่วนใหญ่เช่นเดียวกับpyrroleลักษณะที่มีกลิ่นหอมของวงแหวนหมายความว่า อิเล็กตรอน คู่โดดเดี่ยวบนอะตอมไนโตรเจนไม่พร้อมสำหรับการโปรตอน อย่างไรก็ตาม กรดแก่ เช่นกรดไฮโดรคลอริกสามารถทำให้เกิดอินโดลได้ อินโดลมีโปรตอนเป็นหลักที่ C3 มากกว่า N1 เนื่องจาก ปฏิกิริยาคล้าย เอมีนของส่วนของโมเลกุลที่อยู่นอกวงแหวนเบนซีน รูปแบบโปรตอนมีp K aของ −3.6 ความไวของสารประกอบอินโดลิกหลายชนิด (เช่นทริปทามีน) ภายใต้สภาวะที่เป็นกรดเกิดจากการโปรตอนนี้