การใช้คำว่า "ศาลเจ้า" อีกอย่างหนึ่งในศัพท์เฉพาะของคาทอลิกคือช่องหรือโพรงในโบสถ์ส่วนใหญ่ โดยเฉพาะโบสถ์ขนาดใหญ่ที่นักบวชใช้เมื่อสวดมนต์เป็นการส่วนตัวในโบสถ์ ก่อนหน้านี้เรียกอีกอย่างว่าแท่นบูชาที่ให้ข้อคิดทางวิญญาณเนื่องจากก่อนสภาวาติกันที่สองจะมีแท่นบูชาขนาดเล็กด้านข้างหรือแท่นบูชาลาก่อน เทวสถานมักมีศูนย์กลางอยู่ที่ภาพพระคริสต์พระแม่มารีย์หรือนักบุญ ตัวอย่างเช่น รูปปั้น ภาพวาด ภาพจิตรกรรมฝาผนัง หรือกระเบื้องโมเสก และอาจมีการทำซ้ำอยู่ด้านหลัง (ปัจจุบันสร้างขึ้นโดยไม่มีพลับพลาในตัว) วันนี้พิธีมิสซาไม่จำเป็นต้องมีการเฉลิมฉลองที่พวกเขา พวกเขาใช้เพียงเพื่อช่วยเหลือหรือให้ความสำคัญกับการสวดมนต์ แท่นบูชาด้านข้างที่สามารถเฉลิมฉลองพิธีมิสซาได้จริง ถูกใช้ในลักษณะเดียวกับแท่นบูชาโดยนักบวช แท่นบูชาด้านข้างสร้างขึ้นเพื่อบูชาพระแม่มารีย์นักบุญโยเซฟและนักบุญอื่นๆ โดยเฉพาะ ชุดการประสูติยังอาจถูกมองว่าเป็นศาลเจ้า เนื่องจากคำจำกัดความของ ศาลเจ้า คือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์หรือศักดิ์สิทธิ์ โครงสร้างศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของศาสนาอิสลาม กะอ์บะ ฮ์ (ภายในมัสยิดอัลฮะรอม ) ในเมืองเมกกะแม้จะเป็นวัดโบราณ (ในความหมายของ "บ้านของพระเจ้า") อาจถูกมองว่าเป็นศาลเจ้าเนื่องจากเป็นที่เก็บรักษาโบราณวัตถุที่นับถือเรียกว่าHajar al-Aswad และยังเป็นจุดสนใจบาง ส่วนของการแสวงบุญที่ใหญ่ที่สุดในโลกฮัจญ์ ห่างออกไปไม่กี่หลา มัสยิดยังเป็นที่ตั้งของศาลMaqam Ibrahim (" สถานีของอับราฮัม ") ซึ่งมี ปิโตรโซมาโตกราฟ (เท้า) ที่เกี่ยวข้องกับพระสังฆราชและอิชมาเอล ลูกชายของเขา ที่สร้างกะอ์บะฮ์ตามประเพณีอิสลาม