ดาวเคราะห์ทั้งห้า แบบ คลาส สิก ของระบบสุริยะ ซึ่งมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า เป็นที่ รู้จักมาตั้งแต่สมัยโบราณและมีผลกระทบอย่างสำคัญต่อตำนานจักรวาลวิทยาทางศาสนาและดาราศาสตร์ โบราณ ในสมัยโบราณ นักดาราศาสตร์สังเกตว่าแสงบางดวงเคลื่อนผ่านท้องฟ้าได้อย่างไร ตรงข้ามกับ " ดาวคงที่ " ซึ่งรักษาตำแหน่งสัมพัทธ์คงที่บนท้องฟ้า ชาวกรีกโบราณเรียกแสงเหล่านี้ว่าπλάνητες ἀστέρες ( planētes asteres , "wandering stars") หรือง่ายๆ ว่าπλανῆται ( planētai , "wanderers"),ซึ่งมาจากคำว่า "ดาวเคราะห์" ในปัจจุบัน ในยุคกรีกโบราณจีนบาบิโลนและอารยธรรมก่อนสมัยใหม่ทั้งหมด เกือบทั่วโลกเชื่อว่าโลกเป็นศูนย์กลางของจักรวาลและดาวเคราะห์ทั้งหมด "โลกหมุนรอบ เหตุผลของการรับรู้นี้คือดาวฤกษ์และ ดาวเคราะห์ ต่าง ๆ ดูเหมือนจะหมุนรอบโลกทุกวัน และ การรับรู้ ด้วยสามัญสำนึกที่เห็นได้ชัดว่าโลกเป็นของแข็งและเสถียร และไม่เคลื่อนที่ แต่อยู่นิ่ง ๆ  อารยธรรมแรกที่รู้ว่ามีทฤษฎีการทำงานของดาวเคราะห์คือชาวบาบิโลนซึ่งอาศัยอยู่ในเมโสโปเตเมียในช่วงหนึ่งพันปีก่อนคริสต์ศักราช ข้อความทางดาราศาสตร์ของดาวเคราะห์ที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่คือแผ่นจารึก Babylonian Venus ของ Ammisaduqaซึ่งเป็นสำเนารายการการสังเกตการเคลื่อนที่ของดาวเคราะห์ Venus ในศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสต์ศักราช ซึ่งอาจเกิดขึ้นเร็วที่สุดเท่าที่สองพันปีก่อนคริสต์ศักราช